Afgelopen weekend waren de oma's en opa hier om Jasmijns verjaardag te vieren en daarna zijn de kinderen met opa en oma mee terug gegaan naar Zeeland. Eerst leek het me goed dat ze konden zien hoe alles in dozen zou gaan en dat het huis langzaam niet meer 'ons huis' werd, maar waarschijnlijk had ik dan veel minder kunnen doen. Hoe graag ze ook zouden helpen, er zou niet veel aan zijn voor ze. Ze lopen in de weg, mogen nergens meer mee spelen. Nu speel ik toch al niet zo veel met kinderen (kinderen moeten zelf spelen) maar dan zou ik helemaal geen tijd meer hebben. Eten doen we niet meer helemaal normaal: we eten gewoon wat er nog in de kasten staat, om maar zo min mogelijk weg te gooien. Bovendien kunnen de kinderen nu lekker iedere dag naar het strand en kunnen ze genieten van opa en oma, want die gaan ze heel lang niet zien.
Ondertussen ben ik het hele huis nogmaals aan het uitzoeken en heel veel spullen weggooien. We hebben de weg naar de stort gevonden.
Straks als alles echt leeg is, wordt het nog wel even spannend, want wat moet er allemaal aan ons huis gebeuren voordat de huisbaas weer tevreden is. De muren van de kinderkamers moeten zeker overgeschilderd, de vloer moet geschuurd en opnieuw gelakt worden (vind je het gek na 4 jaar 2 jongens over de vloer met loopauto's etc?) maar er zal vast nog meer gedaan moeten worden. Wel een les voor het volgende huis: kritischer zijn als we erin gaan, want veel dingen die nu waarschijnlijk moeten gebeuren, zagen er 4 jaar teurg al niet meer zo heel mooi uit.
Verder moet ik nog alle buitenspullen (grasmaaier, tuingereedschap, fietsen, zwembad , trampoline etc etc) heel goed schoonmaken anders komt het Australie niet in. Klusje voor vandaag.
We weten nog steeds niet precies wanneer we vertrekken. Dit wordt bekend zodra de visa rond zijn. Helaas gaat dit niet zo snel als we verwacht hadden, omdat er heel wat papieren van werkgevers verzameld moesten worden. Voordeeltje: dan maken we waarschijnlijk nog de geboorte mee van de baby van Barba en Vincent.
Vorige week, toen de kinderen nog hier waren zijn we dagelijks naar het zwembad gegaan. Ik riep altijd dat ik dat niet zag zitten met drie kinderen, waarvan er 1 helemaal niet kan zwemmen, 1 zwemt maar nog niet zijn diploma heeft -bleef hangen in het gat onder water, en 1 wel een diploma heeft, maar niet zo heel dapper is. In het zwembad kwamen we vaak kinderen van school tegen, zodat Abel en Jasmijn vriendjes hadden om mee te spelen. En als ze alleen waren, moesten ze bij mij blijven in het peuterbad, ze gingen in de speeltuin spelen of we gingen met z'n allen naar het grote bad.
Verder hebben we veel met de familie Ward opgetrokken. Jamie is het beste vriendje van Abel. Die twee zullen elkaar wel gaan missen. Hopelijk zien ze elkaar nog eens live!
Even kijken of dit ook werkt zoals zou moeten
BeantwoordenVerwijderen