Bribane

We zijn er. We hebben nog geen internet op de computer, dus deze blog op mijn telefoon gemaakt. Ik hoop dat het lukt.
De vlucht verliep zeer goed. Dinsdagmiddag zijn we met de trein naar badhoevedorp gegaan. Daar sliepen we in een hotel omdat we woensdag om 8 uur moesten inchecken. Mijn moeder heeft met haar auto de bagge gebracht, want het toch wel een hele klus om met zoveel bagage over te stappen in Roosendaal. Superfijn, helemaal toen Maurits in slaap was gevallen vlak voor Roosendaal. 's avonds nog gezellig gegeten met Barba, Vincent en mijn moeder. Helaas vond Melle het nog niet nodig zich te melden toen wij nog in NL waren., dus hebben de kinderen maar dag gezegd tegen een grote buik.
Onderweg naar Singapore waren de kids onder de indruk van de luxe stoelen, de televisie etc. We hebben ze de hele reis niet gehoord, behalve om een nieuwe film op te zetten. Ook Maurits deed het super. Hij heeft 37 keer Mickey's mouse clubhouse gekeken. Als een koning zaten ze op hun troon (die zich langzaam vulde met kruimels,chips,water etc) net voor het landen viel Mauriheten slaap, de rest is wakker gebleven. In Singapore moesten we van 1 tot 5 wachten. Toen werden ze wel erg moe- niet zo raar, midden in de nacht- en zijn ze in slaap gevallen. Helaas had Martijn erg last van zijn rug en besloot hij naar de EHBO te gaan voor een mega pijnstiller. Toen hij eindelijk terug was moesten we rennen naar de gate. Dit was niet makkelijk met drie slaapdronken kindjes die hun eigen handbagage weigeren te dragen en zelf ook niet willen lopen,onze eigen handbagage en een autostoelen. We redden het op het nippertje. Eenmaal in het vliegtuig sliepen ze alle drie alweer voor we opstegen en werden pas wakker tijdens het landen.
De douane was een eitje. Bang gemaakt door boardercontrol op tv en allerlei verhalen hadden we keurig aangegeven dat er hagelslag etc in de koffer zat. Even met de snuffelhonden erlangs en we mochten verder.
De huurauto: avontuur op zich. Doodmoe van de reis ( wij hadden niet zoveel geslapen) stapten we in een automaat-zijn we niet gewend- hadden we carmin ipv TomTom-zijn we niet gewend- en moesten we links rijden -zijn we helemaal niet gewend-  we leken wel een bejaard echtpaar. Gelukkig was het 's avonds laat en dus niet zo druk op de weg. Aangekomen in het appartement wilden de kinderen natuurlijk niet slapen.
De volgende dag de omgeving een beetje verkend, zodat ik daarna met de kinderen uit de voeten zou kunnen als Martijn gaat werken.
Dinsdag de eerste scholen bekeken. Woensdag nog een school en een hui. Vrijdag nog meer scholen en huizen. Er zijn hier zoveel scholen dat we kunnen blijven kijken en we hebben besloten om geen scholen meer te bezoeken. Gisteravond de keuze gemaakt voor de eerste school. Nadeel is wel dat het vrij ver uit het centrum ligt, het land in. We hadden graag aan de kust gewoond; daar ook heel mooie huizen bezocht, maar geen plaats op school voor jasmijn. Dit weekend vullen we de inschrijfformulieren in en gaan ze op de bus. We hebben daar ook een leuk huis gezien (schijnen in die buurt vrij schaars te zijn) en e hopen dat we dat huis kunnen krijgen. Nadeel van dat huis is alleen dat we er pas half oktober in kunnen. Moeten we nog 1,5 maand in het appartement blijven (weten niet of martijns wek dat vergoed en het is een eind rijden naar school)
Nu zitten we met smart te wachten op de luchtvracht. Extra kleren - het is f en toe toch vrij koud- speelgoed van de kinderen. Tot nu toe hebben ze zich uitstekend vermaakt zonder speelgoed. Ze hebben hier echt helemaal niets, alleen de tekenspullen uit het vliegtuig en de televisie van ht appartement. Ze zullen wel tv verslaafd zijn als we verhuizen. Fietsers zijn ook erg welkom, extra zwemkleding en de buggy. Ik stond op het punt om een nieuwe te kopen, toen bleek dat de eigenaar nog ergens een oude buggy vandaan kon toveren.

logeren bij opa en oma

Nu begint het echt!
Afgelopen weekend waren de oma's en opa hier om Jasmijns verjaardag te vieren en daarna zijn de kinderen met opa en oma mee terug gegaan naar Zeeland. Eerst leek het me goed dat ze konden zien hoe alles in dozen zou gaan en dat het huis langzaam niet meer 'ons huis' werd, maar waarschijnlijk had ik dan veel minder kunnen doen. Hoe graag ze ook zouden helpen, er zou niet veel aan zijn voor ze. Ze lopen in de weg, mogen nergens meer mee spelen. Nu speel ik toch al niet zo veel met kinderen (kinderen moeten zelf spelen) maar dan zou ik helemaal geen tijd meer hebben. Eten doen we niet meer helemaal normaal: we eten gewoon wat er nog in de kasten staat, om maar zo min mogelijk weg te gooien. Bovendien kunnen de kinderen nu lekker iedere dag naar het strand en kunnen ze genieten van opa en oma, want die gaan ze heel lang niet zien.
Ondertussen ben ik het hele huis nogmaals aan het uitzoeken en heel veel spullen weggooien. We hebben de weg naar de stort gevonden.
Straks als alles echt leeg is, wordt het nog wel even spannend, want wat moet er allemaal aan ons huis gebeuren voordat de huisbaas weer tevreden is. De muren van de kinderkamers moeten zeker overgeschilderd, de vloer moet geschuurd en opnieuw gelakt worden (vind je het gek na 4 jaar 2 jongens over de vloer met loopauto's etc?) maar er zal vast nog meer gedaan moeten worden. Wel een les voor het volgende huis: kritischer zijn als we erin gaan, want veel dingen die nu waarschijnlijk moeten gebeuren, zagen er 4 jaar teurg al niet meer zo heel mooi uit.
Verder moet ik nog alle buitenspullen (grasmaaier, tuingereedschap, fietsen, zwembad , trampoline etc etc) heel goed schoonmaken anders komt het Australie niet in. Klusje voor vandaag.
We weten nog steeds niet precies wanneer we vertrekken. Dit wordt bekend zodra de visa rond zijn. Helaas gaat dit niet zo snel als we verwacht hadden, omdat er heel wat papieren van werkgevers verzameld moesten worden. Voordeeltje: dan maken we waarschijnlijk nog de geboorte mee van de baby van Barba en Vincent.

Vorige week, toen de kinderen nog hier waren zijn we dagelijks naar het zwembad gegaan. Ik riep altijd dat ik dat niet zag zitten met drie kinderen, waarvan er 1 helemaal niet kan zwemmen, 1 zwemt maar nog niet zijn diploma heeft -bleef hangen in het gat onder water, en 1 wel een diploma heeft, maar niet zo heel dapper is. In het zwembad kwamen we vaak kinderen van school tegen, zodat Abel en Jasmijn vriendjes hadden om mee te spelen. En als ze alleen waren, moesten ze bij mij blijven in het peuterbad, ze gingen in de speeltuin spelen of we gingen met z'n allen naar het grote bad.
Verder hebben we veel met de familie Ward opgetrokken. Jamie is het beste vriendje van Abel. Die twee zullen elkaar wel gaan missen. Hopelijk zien ze elkaar nog eens live!